De mislukte paastour

30-03-2018, Elmina & Kwahu

De wekker stond om 05.00, want we zouden op tijd naar Accra terug gaan, maar ik was al eerder wakker door het lawaai van zingende mensen (iets met pasen).

Toen moest ik al mijn spullen weer bij een rapen en alles weer inpakken. De makkelijk invouwbare klamboe werkte niet echt mee en na een kwartier vechten met dat rot ding zat ie eindelijk terug in zijn verpakking.

Ook kwam ik erachter dat mijn shampoo gelekt had, dus had nog mijn laatste tijd ingedeeld om mijn tas schoon te maken. Daarna kwam Nana mij en Stanzy (van hem was de kamer) ophalen en gingen we naar het eerste ontmoetingspunt. Hier zou nog een auto klaar staan, maar deze was er niet en na wat gebeld te hebben kwam Nana erachter dat deze nog opgehaald moest worden…

Uiteindelijk was de auto er dan en we konden verder gaan naar Accra. Om half 9 was het de bedoeling dat we er waren, maar dit werd 10 uur…De rest van de groep stond dus al lang op ons te wachten, maar ja dat is Ghana.

De groep bestond uit 2 Russen, 4 Indiërs en 3 Nederlanders. De andere 2 Nederlanders kende ik al, dit waren Ilse en Rosan, die doen ook hun stage via Ontmoet Afrika, maar dan in Ho en we hadden samen afgesproken om deze tour te doen.

Nu kon de tour echt beginnen en gingen we richting Kwahu rijden, hier zouden we overnachten. Maar onderweg gingen we eerst naar een restaurant. Het plan was om hier te eten en vervolgens weer door te rijden, maar Nana vond het te lang duren en daarom moesten we de broodjes in de auto opeten en gelijk doorrijden. Handig voor de chauffeur.

Onderweg kwamen we VEEL politiecontroles tegen en dat ging niet altijd even soepel. Onze chauffeur was zijn rijbewijs kwijt en had een papier meegekregen waarmee hij toch kon rijden. Maar voor veel politiemensen was dit dus de perfecte mogelijkheid om wat extra geld te vangen. Door te zeggen dat je niet met het papier mocht rijden en dus wat moest betalen om door te mogen.

Na alle politiecontroles kwamen we dan eindelijk bij het paragliden in Kwahu aan.
Vandaag stonden Ilse, Rosan, ik en nog een paar op om te paragliden. Eerst waren Rosan en Ilse aan de beurt en tot slot moest ik.

Eerst gaf Eduardo (mijn instructeur) mij een pak die ik aan moest trekken en gaf hij uitleg over wat ik moest doen. Na dit pak aangedaan te hebben en alles klaargemaakt te hebben konden we gaan. Ik moest hard rennen om ervoor te zorgen dat de parachute omhoog ging en uiteindelijk hingen we in de lucht.

Wat was dit gaaf, zo een mooi uitzicht vanaf boven en totaal niet eng. Ik had mijn GoPro meegenomen en had hier ook nog wat foto’s en filmpjes mee gemaakt. Toen we al aardig gedaald waren, vertelde Eduardo hoe de landing in zijn werk ging. Ik moest mijn benen omhoog doen en dan zouden we zo gaan landen.

Na de landing kwamen er een paar kinderen ons los maken en de parachute weer invouwen. Ik moest ergens heen en kreeg hier een flesje water en een stuk chocolade. Daarna gingen we weer naar boven op de berg.

Tijdens het wachten op de rest hadden we de hele tijd fotoshoots van zowel de fotograaf van het de tour en nog een Indiër die het leuk vond om foto’s te maken. Zo hadden we aan het eind van de dag allemaal wel 300 foto’s van onszelf, pff…

Niet iedereen kon vandaag en morgen zouden we dan weer terug moeten voor hun. Toen gingen we naar de plek waar we gingen slapen, maar iedereen was van plan om nu te gaan rijden, dus stonden we in een dikke file. Onderweg ging Nana wat eten voor iedereen halen, omdat het zo lang duurde en zo kregen we een soort optimel en nog wat droge donuts. Rosan had haar chocolade reep nog, nja dit was meer chocopasta geworden en zo had ze een goed plan. De droge donuts werden daarom besmeerd met chocopasta en zo waren ze wel wat beter te eten.

Toen kwamen we eindelijk bij het huis aan waar we zouden blijven. Het was al laat en donker. Onze eerste indruk van het huis was dat het op een spookhuis leek, het licht deed het niet, er woonden nog andere mensen en die leken ons niet echt vriendelijk.

Het plan was om op het dak te slapen met tentjes en omdat de stroom het niet deed om onze telefoons aan de overkant van de straat op te laden. Ik weet niet waarom, maar dat vond niemand eigenlijk een goed idee. Dus ging Nana op zoek naar een andere plek om te slapen.

Toen kwamen we bij een soort hostel, maar de kamers hier waren super duur. 400 cedi per kamer per nacht, dat is ongeveer 80 euro. De kamers waren ook helemaal niet mooi, het waren kleine hokjes met alleen een bed erin.

We konden wel een paar matrassen extra plaatsen in een kamer en dat zou nog steeds tellen als 1 kamer. Zo sliepen dus alle zwakkelingen (vrouwen, hihi) op 1 kamer en zouden de mannen maar buiten in tentjes slapen.

De russen waren het hier niet mee eens en wilden een eigen kamer, maar vonden 400 cedi te veel en waren boos terug naar Accra gegaan. Nja, wij moesten nog wachten op het eten en ook nog op de tentjes.

Voor het eten zat ik bij de Ghanezen die ook mee waren, dit waren vrienden van Nana en hielpen ook mee met de tour. Van een van de Ghanezen kreeg ik een ketting met een symbool eraan, dit symbool stond voor God. Met een andere Ghanees was ik ook nog even aan het praten en zo kwam ik erachter dat hij ook op dinsdag was geboren en dus ook Kwabena was.

Iedereen heeft hier een geboortenaam en deze wordt bepaald door je geslacht en de dag waarop je geboren bent. Zo is een vrouw die op dinsdag geboren is Abena en een man Kwabena.

Rond een uur of 1 ’s nachts waren er dan eindelijk tentjes en deze moesten nog opgezet worden. Kwabena en ik hadden samen een paar tentjes opgezet. Iedereen koos zijn tentjes en zo bleef er nog één over. Een klein groen 1 persoonstentje. Dit werd dus mijn tentje voor de nacht.

Toen ik er in ging zitten riep Kwabena dat ik op een baby leek in dat tentje en daar hebben we samen hard om gelachen.

En daarna ben ik zo in slaap gevallen, want ik was moe van de hele dag.

31-03-2018, Kwahu

Ik werd al op tijd wakker en om 7.00 zou het ontbijt zijn, dus dacht nou daar kan ik wel even op wachten. Uiteindelijk kwam het ontbijt pas om 09.00 en heb ik dus 2.5 uur gewacht hierop..

Nu wilden er ook 2 Indiërs naar huis, ze waren net getrouwd en wilden graag samen slapen, maar vonden het niet waard om een kamer te nemen, dus gingen ze naar huis.

Alles begon vandaag weer een stuk later en zo gingen we om half 10 naar de canopy walk en zipline, maar eerst moesten we veel trappen lopen. Eenmaal boven zagen we de canopy walk, deze stelde eigenlijk weinig voor, maar was wel leuk om te doen.

Daarna gingen we verder naar de zipline en dit stelde nog minder voor. Je was er echt 20 seconden mee bezig en dat was het. Maar het was wel leuk hoor!

De Ghanese fotograaf vroeg of ik vanavond ook mee uit ging en hier had ik natuurlijk maar 1 antwoord op: JA!

Na de zipline gingen we weer terug naar het paragliden. Hier hebben we lang, maar echt lang gezeten en we verveelden ons eigenlijk wel een beetje. Dus ging ik even de Ghanees uithangen en een dutje doen op één van de stoelen daar.

Toen ik weer wakker was, ging ik nog even bij de paragliders kijken en crashte er iemand bijna, maar gelukkig ging het net goed. De persoon rende niet hard genoeg en verstapte en viel ook nog op het eind.

Na dit voorval gingen we weer terug naar het hostel en gingen we middageten, nja het was al half 4…
Daarna gingen we naar een waterval. Het was een klein straaltje, maar ik vond het bijzonder, want had in Ghana er nog geen gezien. Maar Ilse en Rosan vonden het minder mooi, in hun gebied zitten veel mooie watervallen.

Toen we terug waren ging ik mijzelf even opfrissen en ging ik even in mijn tentje liggen. Deze was verplaatst naar het gras en dat lag echt 10x lekkerder. Rond 10 uur konden we dan eindelijk avond eten en daarna ging ik met wat Indiërs indrinken en daarna gingen we naar de stad.

Rosan had der telefoon thuis achtergelaten en had Ilse haar nummer op haar arm gezet. Toen kwam 1 van de Indiërs ook dat hij zijn telefoon thuis had gelaten en zo had hij uiteindelijk ook het nummer van Ilse op zijn arm.

Toen we eindelijk in de stad waren gingen we ergens zitten, maar het was zoooo ontiegelijk druk. We zaten in een rondje net naast de straat en hele tijd werden de mensen aan de zijkant omvergeduwd. Dus de Ghanezen die met de tour mee waren gingen tussen ons rondje en de menigte in staan. Dus werden de Ghaneze uiteindelijk alle kanten op geduwd en zo was er om de 5 minuten wel een ruzietje. Dus kwam Nana met het briljante idee om ergens anders te gaan zitten.

Na hier wat gedronken te hebben gingen we ergens anders heen. Hier stond de muziek hard aan en werd ook gedanst.

De wc was hier ook heel vreemd. Er was een hokje waar een soort houtskool op de grond lag en daar moest je overheen zeiken. Later op de avond kwam Kwabena nog aan met een paar naar binnen gesmokkelde shotjes. Deze shotjes zaten in een zakje en waren gember gin shotjes.
Dat was werkelijk het goorste wat ik ooit gedronken had.

Na dit avontuur gingen we terug naar het hostel en gingen iedereen naar zijn tent of kamer en ik in mijn baby tentje.

01-04-2018, Kwahu, Bunso, Koforidua & Tinkong

Vandaag werd ik ook weer redelijk vroeg wakker en moest ik weer wachten op het ontbijt. De hele groep ging nu weer naar het paragliden, want er moesten nog steeds een paar mensen. Maar Ilse, Rosan, nog een Indiër en ik blijven in het hostel om lekker te chillen.

Het duurde erg lang voordat ze terug waren en dus gingen we maar ergens eten, want we hadden honger.

Daarna gingen we terug naar het hostel en hebben de rest van de dag zowat op hun gewacht. Daarna gingen we naar de mensen van het paragliden toe, zij waren in het centrum van Kwahu.

Onderweg kwam er nog een discussie tussen Nana en wat Indiërs. De Indiërs hadden niet van te voren wat betaald en konden daardoor niet paragliden. Zij wilden hun geld terug, maar dit kon niet volgens Nana, want dit geld was bij het paragliden en zij gaven het niet terug.

Ook was er één auto die 3x zoveel benzine gebruikt had en daar moesten we ook voor betalen, dat vonden we ook vreemd. Maar het was heel normaal volgens Nana en we konden er niets aan veranderen.

Uiteindelijk kwamen we aan in Bunso en hier werd ik afgezet. Hier pakte ik een taxi naar Koforidua, maar het was al laat en hoopte dat er in Koforidua nog vervoer terug naar Tinkong ging…

Eenmaal in Koforidua zag ik dat het aardig rustig was overal en had al een vermoeden dat het trotro station leeg zou zijn en jahoor, dit was ook zo. Dus ik liep naar de weg die naar Tinkong leidt en heb hier gewacht op vervoer naar Tinkong.

Er reed weinig verkeer, dit door eerste paasdag en omdat het zondag was. Maar uiteindelijk vond ik een trotro.
De weg naar Tinkong gaat veel omhoog en omlaag en op een van de laatste stukken viel de trotro uit en wilde ook niet meer aan.. De chauffeur probeerde alles om de trotro weer aan de praat te krijgen, maar er gebeurde weinig.

Uiteindelijk na lang proberen ging de trotro eindelijk aan en konden we weer verder.
Zo toen was ik eindelijk in het huis, na een lange reis.

Joe!