De geblokkeerde bankpas en de dierentuin in de kliniek.
04-06-2018, Tinkong
Goeiemorgen, vandaag weer een stage dagje bij de vitals table en mijn laatste week begon al erg interessant. Er kwam een man met een bebloede broek de kliniek binnen en hoorde de hele tijd het woord pik pik vallen, toen ik vroeg of ze het uit konden leggen hadden ze het over dat het door pik komt. En ik snapte het nog steeds niet, maar uiteindelijk viel het kwartje opeens. Ze bedoelden natuurlijk pig, als in varken. De man was gebeten door een varken in zijn bovenbeen.
Een uurtje later kwam het volgende spektakel binnen. Deze man had veel weg van de elephant man, hele dikke wenkrauw onder bloed en een dikke lip ook onder bloed. Het leek wel alsof ie flink gevochten had, gelukkig liep hij wel met een grote doek rond, zodat niet iedereen getraumatiseerd werd.
Na deze dierentuin in de kliniek werd het wel erg rustig.
Samen met Henry ben ik nog naar een schooltje geweest om daar wat kleine spullen af te geven, zoals een voetballetje.
Thuis heb ik nog wat aan school gewerkt tot mijn kamer opeens helemaal onder rook stond. Ze waren blijkbaar binnen eten aan het maken en dat gaf flinke rook in mijn kamer. Daarna nog wat spullen bij elkaar gepakt, wat is dat enorm puzzelen. Sommige spullen moesten direct in mijn koffer, maar ik ga ook nog naar Mole National Park en daarna naar Accra, dus heb daar ook spullen voor nodig!
05-06-2018, Tinkong & Koforidua
Vandaag weer een dagje bij de vitals table, Henry zou in de ochtend nog even langs komen en dan zou ik al afscheid van hem nemen. Dat voelde toch gek, ik was nog een paar dagen in Tinkong, maar het voelde zo vertrouwd allemaal.
In de kliniek was het weer erg rustig, dus had ik mooi wat tijd om foto’s van de kliniek te maken. Het was zelfs zo rustig in de kliniek dat de verpleegkundige even een dutje ging doen, dat gebeurt normaal ook, maar deze keer was de verpleegkundige zelfs aan het snurken.
Na het werk ben ik naar Koforidua gegaan om daar in het intenetcafe wat dingetjes te doen.
06-06-2018, Tinkong & Konko
Goeiemorgen, weer een stagedagje bij de vitals table. Het was weer rustig, dus ben ik even langs alle afdelingen gegaan om een praatje te maken met de medewerkers daar.
Na het werk kwamen er donkere wolken over Tinkong en was er een korte bui. Met Desmond had ik afgesproken dat ik naar Konko zou komen om daar samen met hem te chillen, de heenreis ging goed, maar toen ik daar was brak de tyfus uit. De regende zo ontiegelijk hard en had ook geen bereik om mijn gastgezin broer te bereiken. Het enige wat we konden doen is wachten en wachten.
Het werd al bijna donker en het enige vervoer van Konko naar Tinkong waren motortjes en die reden als het donker is eigenlijk niet meer, maar gelukkig werd het net droog en ben ik gelijk naar Tinkong gegaan. Onderweg was het glibberen en glijden over de modderige weg.
Thuis had mijn gastgezin niet gekookt, dus ging ik zelf even wat rijst halen.
07-06-2018, Tinkong & Koforidua
Vandaag mijn laatste stagedagje in de kliniek. De 4 maanden stage zijn zo ontiegelijk snel gegaan en dat had ik niet echt door. Voor mijn gevoel is er nog maar een maand voorbij, maarja de tijd gaat sneller als je het naar je zin hebt.
In de kliniek wilde iedereen op de foto, dus het werd meer een hele dag foto’s maken. Ook vroegen ze nog of ik nog naar Zuid Afrika ging, eerst dacht ik huh, hoe komen ze hier nou bij?
Maar de vorige vrijwilligers Lieke en Inge zijn natuurlijk na Ghana naar Zuid Afrika gegaan. Het afscheid in de kliniek voelde gek, want ik zou morgen sowieso nog terug komen voor mijn certificaat en ik blijf nog twee weken in Ghana, dus het voelt ook nog niet volledig als het einde.
Na het werk ben ik naar Koforidua gegaan, want ik wilde nog wat cadeautjes kopen, geld pinnen en nog even langs het internetcafé. Eerst de cadeautjes, ik ging wat foto’s printen van Desmond en mij en nog van mijn gastgezin samen met mij. Eerst kwam ik bij een of ander gek winkeltje die het gewoon op een groot a4 uitprinten, maar vervolgens kwam ik bij een echt foto ontwikkelstudio.
Het volgende wat ik moest doen was even pinnen, want mijn geld was al redelijk op. ‘Even’. Althans dat dacht ik, maarja het duurde iets langer en gaf iets meer stress. Want mijn *piep* bankpas deed het niet, dus ik kon geen geld pinnen, wat nu?
Eerst proberen bij allebei de banken, maar niets werkte. Gelukkig had ik een creditcard, dus ik kon geld pinnen, toch? Naja, dan moet je natuurlijk wel je pincode weten….
Het enige wat ik kon doen was het ALARMnummer bellen van Rabobank van mijn laatste geld, na 3(!) minuten in de wachtrij gestaan te hebben was mijn laatste geld ook op en wist ik echt niet meer wat ik moest doen. Ik had nog 7 cedi (minder dan 1 euro 50) over, daarmee kon ik precies nog naar Tinkong.
Later belde de Rabobank mij terug, maar dit hielp ook niet, de man van het hoofdkantoor wist net zoveel als ik wist. Ja, de pas doet het niet, maar ik weet niet waarom zei die. Joh, dat wist ik ook al.
Na een uur gebeld te hebben vond hij het genoeg en zei dat hij er niets aan kon doen, hoe ik nu moest overleven, daar had hij ook geen idee voor. Hij kon me alleen succes wensen.
Met mijn laatste cedi’s ben ik naar huis gegaan, morgen ga ik met een grote bus naar Tamale in het noorden.
Hoe ga ik dit overleven? Een bank overvallen?
Joe!
Goeiemorgen, vandaag weer een stage dagje bij de vitals table en mijn laatste week begon al erg interessant. Er kwam een man met een bebloede broek de kliniek binnen en hoorde de hele tijd het woord pik pik vallen, toen ik vroeg of ze het uit konden leggen hadden ze het over dat het door pik komt. En ik snapte het nog steeds niet, maar uiteindelijk viel het kwartje opeens. Ze bedoelden natuurlijk pig, als in varken. De man was gebeten door een varken in zijn bovenbeen.
Een uurtje later kwam het volgende spektakel binnen. Deze man had veel weg van de elephant man, hele dikke wenkrauw onder bloed en een dikke lip ook onder bloed. Het leek wel alsof ie flink gevochten had, gelukkig liep hij wel met een grote doek rond, zodat niet iedereen getraumatiseerd werd.
Na deze dierentuin in de kliniek werd het wel erg rustig.
Samen met Henry ben ik nog naar een schooltje geweest om daar wat kleine spullen af te geven, zoals een voetballetje.
Thuis heb ik nog wat aan school gewerkt tot mijn kamer opeens helemaal onder rook stond. Ze waren blijkbaar binnen eten aan het maken en dat gaf flinke rook in mijn kamer. Daarna nog wat spullen bij elkaar gepakt, wat is dat enorm puzzelen. Sommige spullen moesten direct in mijn koffer, maar ik ga ook nog naar Mole National Park en daarna naar Accra, dus heb daar ook spullen voor nodig!
05-06-2018, Tinkong & Koforidua
Vandaag weer een dagje bij de vitals table, Henry zou in de ochtend nog even langs komen en dan zou ik al afscheid van hem nemen. Dat voelde toch gek, ik was nog een paar dagen in Tinkong, maar het voelde zo vertrouwd allemaal.
In de kliniek was het weer erg rustig, dus had ik mooi wat tijd om foto’s van de kliniek te maken. Het was zelfs zo rustig in de kliniek dat de verpleegkundige even een dutje ging doen, dat gebeurt normaal ook, maar deze keer was de verpleegkundige zelfs aan het snurken.
Na het werk ben ik naar Koforidua gegaan om daar in het intenetcafe wat dingetjes te doen.
06-06-2018, Tinkong & Konko
Goeiemorgen, weer een stagedagje bij de vitals table. Het was weer rustig, dus ben ik even langs alle afdelingen gegaan om een praatje te maken met de medewerkers daar.
Na het werk kwamen er donkere wolken over Tinkong en was er een korte bui. Met Desmond had ik afgesproken dat ik naar Konko zou komen om daar samen met hem te chillen, de heenreis ging goed, maar toen ik daar was brak de tyfus uit. De regende zo ontiegelijk hard en had ook geen bereik om mijn gastgezin broer te bereiken. Het enige wat we konden doen is wachten en wachten.
Het werd al bijna donker en het enige vervoer van Konko naar Tinkong waren motortjes en die reden als het donker is eigenlijk niet meer, maar gelukkig werd het net droog en ben ik gelijk naar Tinkong gegaan. Onderweg was het glibberen en glijden over de modderige weg.
Thuis had mijn gastgezin niet gekookt, dus ging ik zelf even wat rijst halen.
07-06-2018, Tinkong & Koforidua
Vandaag mijn laatste stagedagje in de kliniek. De 4 maanden stage zijn zo ontiegelijk snel gegaan en dat had ik niet echt door. Voor mijn gevoel is er nog maar een maand voorbij, maarja de tijd gaat sneller als je het naar je zin hebt.
In de kliniek wilde iedereen op de foto, dus het werd meer een hele dag foto’s maken. Ook vroegen ze nog of ik nog naar Zuid Afrika ging, eerst dacht ik huh, hoe komen ze hier nou bij?
Maar de vorige vrijwilligers Lieke en Inge zijn natuurlijk na Ghana naar Zuid Afrika gegaan. Het afscheid in de kliniek voelde gek, want ik zou morgen sowieso nog terug komen voor mijn certificaat en ik blijf nog twee weken in Ghana, dus het voelt ook nog niet volledig als het einde.
Na het werk ben ik naar Koforidua gegaan, want ik wilde nog wat cadeautjes kopen, geld pinnen en nog even langs het internetcafé. Eerst de cadeautjes, ik ging wat foto’s printen van Desmond en mij en nog van mijn gastgezin samen met mij. Eerst kwam ik bij een of ander gek winkeltje die het gewoon op een groot a4 uitprinten, maar vervolgens kwam ik bij een echt foto ontwikkelstudio.
Het volgende wat ik moest doen was even pinnen, want mijn geld was al redelijk op. ‘Even’. Althans dat dacht ik, maarja het duurde iets langer en gaf iets meer stress. Want mijn *piep* bankpas deed het niet, dus ik kon geen geld pinnen, wat nu?
Eerst proberen bij allebei de banken, maar niets werkte. Gelukkig had ik een creditcard, dus ik kon geld pinnen, toch? Naja, dan moet je natuurlijk wel je pincode weten….
Het enige wat ik kon doen was het ALARMnummer bellen van Rabobank van mijn laatste geld, na 3(!) minuten in de wachtrij gestaan te hebben was mijn laatste geld ook op en wist ik echt niet meer wat ik moest doen. Ik had nog 7 cedi (minder dan 1 euro 50) over, daarmee kon ik precies nog naar Tinkong.
Later belde de Rabobank mij terug, maar dit hielp ook niet, de man van het hoofdkantoor wist net zoveel als ik wist. Ja, de pas doet het niet, maar ik weet niet waarom zei die. Joh, dat wist ik ook al.
Na een uur gebeld te hebben vond hij het genoeg en zei dat hij er niets aan kon doen, hoe ik nu moest overleven, daar had hij ook geen idee voor. Hij kon me alleen succes wensen.
Met mijn laatste cedi’s ben ik naar huis gegaan, morgen ga ik met een grote bus naar Tamale in het noorden.
Hoe ga ik dit overleven? Een bank overvallen?
Joe!
